Nog 2 week te gaan
Door: Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke
23 Oktober 2010 | Zuid-Afrika, Pretoria
Hallo allemaal. Tijd en gelegenheid om weer een berichtje te schrijven, nog maar 3 te gaan---het gaat echt vlug nu. Als ik aan afscheid nemen denk...... bah! maar toch is het ook heerlijk om weer naar huis te gaan...YES!
Het was een fijne week met maar weinig moeilijkheden. Kleine Busi doet het geweldig goed: was ze 3 week geleden toen ze kwam erg passief en apatisch nu is ze erg levendig, lacht volop en probeert te brabbelen dat het een lust is !!! Wat een verschil, super!
Woensdag was er toch een pijnlijk incident: we zagen weer 2 politieauto's het terrein oprijden en dan schrik je direct--- wat nu weer?? Uit de ene auto zagen we een moeder met een babietje komen en die zijn ook bij ons gebleven, nr. 7 en 8 dus, in 3 week tijd. Het is een erg jonge moeder/ meisje nog (16 jaar??, gokje) met een kindje van bijna een jaar oud (ook gokje) die in ieder geval ondervoed is. Ze blijven bij ons omdat ze niet voor zichzelf en het jongetje kan zorgen en schijnbaar ook geen familie heeft die kan helpen.
Toen we zaten te eten (ik gaf Busi de fles) kwamen de mensen uit de andere politieauto naar binnen, in de eetzaal. Het bleek de moeder van Busi en de andere 2 te zijn, onder politie begeleiding (ze zit in een rechtszaak ) en met een social worker erbij. Het was erg onvoorbereid want niemand wist ervan. Ik gaf haar(de moeder) Busi in de armen maar die reageerde helaas niet op haar en dat was pijnlijk om te zien. Het jongetje van 3 wist niet hoe te reageren op z'n moeder en het meisje van 5 was intens verdrietig en huilde voluit---hartverscheurend om te zien !!! De moeder was ontzettend kalm (emotieloos bijna) en vertrok na een paar minuten alweer.........met de hele groep begeleiding erbij. En de kinderen??? Die bleven achter en moesten naar de creche gaan om hun middagdutje te doen.....niemand die de kinderen opving en wat probeerde te troosten. Alsof het normaal is dat je moeder na 2,5 week even langskomt, je een knuffel geeft en dan weer verdwijnt en jou hier achterlaat...... Dat de moeder haar kinderen mist en ze wil zien dat begrijp ik volkomen maar de manier waarop vind ik superstom!!! Totaal onverwachts een flitsbezoek en de kinderen dan helemaal overstuur achterlaten-----dat doe je een kind toch niet aan ???? Een andere vrijwilligster en ik waren erbij en we waren WOEST.... We zijn naar de kinderen toe gegaan en hebben hen geknuffeld en gezegd dat ze best mochten huilen...... En we zijn naar de leiding toe gegaan om te zeggen dat we deze gang van zaken erg scha(n)delijk vinden en of ze meer tijd willen besteden aan de kinderen m.b.t. voorbereiding en verwerking van zo'n bezoek. Oooooo, daar hadden ze nog nooit bij stil gestaan, maar het was het overwegen waard !! En wij? --- wij hebben onze frustraties uitvoerig besproken en even samen gejankt. Wat een cultuur, dat went nooit !!!! De rest van de week hebben we het drietal maar extra aandacht gegeven--hadden ze wel verdiend!
En verder ging het goed, ze hebben zelfs allemaal (in 3 groepen verdeeld) ruim een half uur met de DUPLO gespeeld, zonder gegooi en gekrijs---gewoon leuk gespeeld.Leuk om te zien!! Een hele verbetering--of dat blijft als wij weer weg zijn??
Nu zijn we in Joburg, het laatse weekend weg. Nog 2 fijne weken te gaan in Eikenhof en daar heb ik zin in. Dus tot de volgende keer!
Het allerbeste gewenst voor iedereen en tot gauw.
Lieve groetjes, Anneke/ Busi
Het was een fijne week met maar weinig moeilijkheden. Kleine Busi doet het geweldig goed: was ze 3 week geleden toen ze kwam erg passief en apatisch nu is ze erg levendig, lacht volop en probeert te brabbelen dat het een lust is !!! Wat een verschil, super!
Woensdag was er toch een pijnlijk incident: we zagen weer 2 politieauto's het terrein oprijden en dan schrik je direct--- wat nu weer?? Uit de ene auto zagen we een moeder met een babietje komen en die zijn ook bij ons gebleven, nr. 7 en 8 dus, in 3 week tijd. Het is een erg jonge moeder/ meisje nog (16 jaar??, gokje) met een kindje van bijna een jaar oud (ook gokje) die in ieder geval ondervoed is. Ze blijven bij ons omdat ze niet voor zichzelf en het jongetje kan zorgen en schijnbaar ook geen familie heeft die kan helpen.
Toen we zaten te eten (ik gaf Busi de fles) kwamen de mensen uit de andere politieauto naar binnen, in de eetzaal. Het bleek de moeder van Busi en de andere 2 te zijn, onder politie begeleiding (ze zit in een rechtszaak ) en met een social worker erbij. Het was erg onvoorbereid want niemand wist ervan. Ik gaf haar(de moeder) Busi in de armen maar die reageerde helaas niet op haar en dat was pijnlijk om te zien. Het jongetje van 3 wist niet hoe te reageren op z'n moeder en het meisje van 5 was intens verdrietig en huilde voluit---hartverscheurend om te zien !!! De moeder was ontzettend kalm (emotieloos bijna) en vertrok na een paar minuten alweer.........met de hele groep begeleiding erbij. En de kinderen??? Die bleven achter en moesten naar de creche gaan om hun middagdutje te doen.....niemand die de kinderen opving en wat probeerde te troosten. Alsof het normaal is dat je moeder na 2,5 week even langskomt, je een knuffel geeft en dan weer verdwijnt en jou hier achterlaat...... Dat de moeder haar kinderen mist en ze wil zien dat begrijp ik volkomen maar de manier waarop vind ik superstom!!! Totaal onverwachts een flitsbezoek en de kinderen dan helemaal overstuur achterlaten-----dat doe je een kind toch niet aan ???? Een andere vrijwilligster en ik waren erbij en we waren WOEST.... We zijn naar de kinderen toe gegaan en hebben hen geknuffeld en gezegd dat ze best mochten huilen...... En we zijn naar de leiding toe gegaan om te zeggen dat we deze gang van zaken erg scha(n)delijk vinden en of ze meer tijd willen besteden aan de kinderen m.b.t. voorbereiding en verwerking van zo'n bezoek. Oooooo, daar hadden ze nog nooit bij stil gestaan, maar het was het overwegen waard !! En wij? --- wij hebben onze frustraties uitvoerig besproken en even samen gejankt. Wat een cultuur, dat went nooit !!!! De rest van de week hebben we het drietal maar extra aandacht gegeven--hadden ze wel verdiend!
En verder ging het goed, ze hebben zelfs allemaal (in 3 groepen verdeeld) ruim een half uur met de DUPLO gespeeld, zonder gegooi en gekrijs---gewoon leuk gespeeld.Leuk om te zien!! Een hele verbetering--of dat blijft als wij weer weg zijn??
Nu zijn we in Joburg, het laatse weekend weg. Nog 2 fijne weken te gaan in Eikenhof en daar heb ik zin in. Dus tot de volgende keer!
Het allerbeste gewenst voor iedereen en tot gauw.
Lieve groetjes, Anneke/ Busi
-
23 Oktober 2010 - 17:42
Dorine:
Wat een mooi verhaal, maar inderdaad heel raar om te lezen dat die mensen daar zo met kinderen omgaan.
Nog heel veel plezier/succes de laatste 3 weekjes!!
Liefs Dorine/Doris -
23 Oktober 2010 - 17:54
Fem:
Hoi lieve collega,
Wat leef je toch, in een voor ons, totaal onwezenlijke wereld.
Je ziet genoeg op de t.v. maar het raakt mij, gek genoeg, nog meer nu de verhalen van iemand die je kent komen.
Mijn bewondering voor jou neemt met de mail toe.
Zou zo graag wat willen doen..
Misschien kunnen we als je weer terug komt daar's over brainstormen.
Druppel op de bekende plaat maar beter iets dan niets.
Lieve Anneke ga vooral door met het knuffelen van die schatjes !! Groet, Fem -
23 Oktober 2010 - 18:09
Marleen:
He lieve mam,
Wat naar weer zeg! Arme kindjes, je zou ze zo allemaal mee willen nemen!
Hoop dat jullie veranderingen blijvend zijn, dan hebben jullie samen toch iets moois bereikt!
Geniet nog even van de laatste weekjes!
Geef de kindjes nog maar ff wat extra aandacht!
Zet 'm op mam! Dikke kus! -
23 Oktober 2010 - 19:51
Annemargreet:
Hoi Anneke
Wat een Hartverscheurende dingen maak je toch mee,en tercht dat je woest bent als de voorbereiding er niet goed is voor die bezoeken.
Meid zet hem nog op 2 weken en we spreken je gauw weer op het werk.
Gr Annemargreet -
24 Oktober 2010 - 09:37
Lies En Meyndert:
Hoi mama/Anneke/Busi,
Met al die bijnamen wordt de ondertekening van het kerstkaartje straks erg lang;)
Leuk om te lezen dat je in Eikenhof wat kan betekenen!
baie pret die laaste weke. Liefs, Lies en Meyndert -
24 Oktober 2010 - 14:36
Marian:
He Zus.
Zet hem nog even op de laatste weekjes. Er blijft vast wel iets hangen van wat jullie daar proberen bij te brengen, dat kan haast niet anders. Elke steen gelegd in een rivier verandert de stroom, hoe klein en onbenullig de steen of kiezel ook is.
groeten vanuit Garrelsweer. -
24 Oktober 2010 - 18:09
Lammert:
Hoi Anneke,
Je verslagen worden trouw gelezen. Soms met "ja zo gaat dat daar" en soms met "hoe is het in de vrede mogelijk". Maar hoe dan ook jij doet je best en hoopt iets te veranderen. Aan je inzet zal het niet liggen. Hou vol en geniet.
groeten van ons -
25 Oktober 2010 - 07:59
Ruben Meijer:
Hoi Anneke!
Wat een prachtige verhalen heb je geschreven. Je schrijft avontuurlijk en in detail en dat leest erg prettig! Wat zul je met een backpack vol met ervaring thuiskomen! Super te zien dat je je droomwens hebt vervuld!
Het ga je goed en maak er nog een mooie 1,5 week van!
Groeten van Ruben Meijer -
25 Oktober 2010 - 12:03
Zwaantje:
Hoi Anneke, kijk steeds weer uit naar je verhalen,ben steeds weer geschokt,maar ook vol bewondering voor jou en de andere vrijwilligers.Nog even en dan ben je weer in Nederland met al z,n goeie voorzieningen, ook al denken wij weleens datdat niet zo is.
Hoe dan ook, tot volgende week maar weer.
Knuffel voor de kinderen daar.
Zwaantje -
25 Oktober 2010 - 19:41
Hanneke Van Werven:
Hallo Anneke,
Via mijn buurvrouw Hennie Westerhuis hoorde ik van je grote avontuur: Wat vreselijk leuk dat je gaat voor jouw droom! En wat maak je veel mee!Geweldig dat je daar voor gaat.
Na alle world servants verhalen kriebelde het natuurlijk des te meer!Ik wens je nog veel sterkte toe de komende weken. Als je eenmaal daar wat gewend bent zal het afscheid ook wel weer hartverscheurend zijn.hart. groeten, Hanneke van Werven. -
25 Oktober 2010 - 20:25
Geert En Lien:
hai anneke
boeiend om jou verhaal te volgen we zijn vol van bewondering een heel andere wereld is niet te bevatten als je hier bent maar uit jou mail wel duidelijk geworden meid de moed er in houden je doet wat je kunt alle respect en ook veel vreugde de laatste weekjes groetjes -
28 Oktober 2010 - 08:46
Frank Van Velzel:
He Anneke!
Wat een verhaal weer.... Wat maak je veel mee! De zuster is eindelijk in Afrika :) Maar volgens mij valt het niet mee.
Je doet prachtig werk! Geniet er nog van, voor je het weet is het grote avontuur voorbij!
Succes met de laatste weken!
Groet! -
28 Oktober 2010 - 08:55
Jennie:
Lieve Anneke,
Probeer je frustraties van je af te zetten voordat je begint aan de terugweg, naar huis.
Hopelijk kan je dan weer met volle moed aan de slag, hier.
Maar vergeten zal je het wel niet.
Het is een in ieder geval een bijzondere belevenis!
Tot je volgende verslag maar weer,
Lieve groetjes,
Jennie.
-
29 Oktober 2010 - 09:27
Anja:
Wat 'n moed heb jij, An. En wat erg om zulke verdrietige dingen te moeten aanzien en er niks aan te kunnen doen. De tijd gaat ook voort...het naar huis gaan komt al weer dichterbij. Heel veel liefs van Geale en mij. -
29 Oktober 2010 - 13:04
Marja:
Hoi Anneke,
Nou Busi je maakt nogal wat mee in de busch-busch.De mentaliteit die daar heerst verbaast me telkens weer!
Fijn dat de kinderen zo leuk beginnen te spelen.Geniet er nog even van het laatste weekje.Vergeet Cor niet te mailen dat hij jouw geite-wollen-sokken niet vergeet naar schiphol mee te nemen;anders valt het denk ik moeilijk te harden op
Nederlandse bodem.Geef de kids nog maar een extra knuffel van mij en wees een beetje lief voor de leiding;wie weet helpt dat.!!!!!???????
groetjes,Marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
